پیش‌نوشت: این مطلب را فردای گردهمایی متمم در اینستاگرام گذاشتم، دوست داشتم اینجا هم باشه.
دیروز بعد از پونصد و نود و یکروز که متمم همراه هرروزِ من شده، دوستان هم‌فکر و همدلی که مدت‌هاست فقط از طریق نوشته‌هاشون می‌شناختم رو در گردهمایی متمم ملاقات کردم. دوستی‌هایی که پیش از این دیدار شروع شده بودند و مطمئنم از این به بعد قوی‌تر می‌شوند.
۲۶مرداد ۹۶ بی‌شک یکی از بهترین روزهای زندگی من بود. هنوز از ذوق اینکه وقتی خودم رو به معلم عزیزم محمدرضا شعبانعلی معرفی کردم و منو می‌شناخت، می‌پرم بالا پایین!
با تمام وجودم به اینکه یک متممی هستم افتخار می‌کنم و از اینکه انسانهایی مثل محمدرضا شعبانعلی وجود دارند که هنوز از این کشور نا امید نشدند، انقــــــدر دغدغه آموزش و توسعه مهارتهای ماها رو دارند و انقدر با شوق و اشتیاق برای تک تکمون دلسوزانه وقت می‌ذارند، بی نهایت خوشحالم و دلگرم می‌شم. اینکه ساختار سمینار به گونه‌ای بود که اکثریت زمان، فرصتِ سخنرانی و ارائه برای بچه‌های متممی باشه هم تصدیقی بر همین گفته‌ست که محمدرضا شعبانعلی چه میزان دغدغه توسعه و رشد متممی‌ها رو داره و این فرصت رو براشون به وجود می‌آره. امیدوارم بتونم در این مسیر قدم بر دارم.
عکس بالا هم جمله‌ای است که آقا معلم روی کارت پستال گردهمایی، طراحی نرگس رحمانی عزیز، برامون نوشته.
پی‌نوشت: برای اونایی که اصلاً نمی‌دو‌نند من راجع به چی حرف می‌زنم اضافه کنم که متمم یک پلتفرم آموزش آنلاینه مخفف «محلِ توسعه مهارتهای من» که با رهبری محمدرضا شعبانعلی هدایت می‌شه و خیلی خیلی با سیمنارها و کلاس‌های تجاری و غیرمفیدی که این روزها زیاد شدند فاصله داره.
بوف خرد