کجا پیر بشیم؟

یکی از غم­‌انگیزترین تصاویری که گاهی در گوشه و کنار شهر می‌­بینم پیرمرد یا پیرزنی در حال گدایی یا انجام مشاغل سخت مثل پاروزنی برفه. تصویری که بدون استثنا اشک تو چشم‌هام جمع می­کنه... درسته که دیدن گدایی کودکان و نوجوانان هم تصویر بسیار ناراحت کننده‌­ایه اما برای یک کودک یا یک نوجوان هنوز امید وجود داره که زندگی به هزار و یک جور بچرخه و شرایط خوبی رو براش فراهم کنه. اما کسی که تو آخرین روزهای زندگیش گدایی می­کنه، احتمالاً امیدش به فردای بهتر رو هم از دست داده، احتمالاً دلش کوله­ بار اندوه و حسرته، شاید در گذشته زندگی خوبی داشته، شایدم نه! اما قطعاً منتظر پایان خوبی نیست.

در مقابل یکی از دلنشین‌­ترین تصاویری که در هلند توجهم رو به خودش جلب می­‌کرد دوچرخه سواری دو نفره پیرمردها و پیرزن­ها بود! گاهی روی یک دوچرخه دونفره. انقدر این تصویر ساده برای من ناآشنا، عجیب و دوست داشتنی بود که حد نداره! مقایسه می­‌کردم با تصویر آشنای کوچه پس کوچه­‌های تهران، پیرمردی تنها روی یک صندلی جلوی در کوچه، دست به عصا و انگار که سالهاست در حسرت و تنهایی غرق شده.

درسته که هر کسی در مقابل نحوه زندگی و انتخاب‌هاش مسئوله اما نقش جامعه هم در موضوع مراقبت از سالمندان پررنگه. جدا از مسائل تامین نیاز مالی و رفاه زندگی، حتی مسائل فرهنگی مثل نگاه جامعه نسبت به سالمندان در کیفیت زندگی اونها تاثیر داره. به نظرم میزان رفاه و امنیت اجتماعی در یک جامعه رابطه مستقیمی داره با خوشحالی و امنیت قشر مسن جامعه، جامعه‌­ای که می­‌تونه به خوبی از سالمنداش مراقبت کنه جامعه سالم و امنی برای پیر شدنه.

اگر دوست دارین بدونید که کدوم کشور جای بهتری است برای پیر شدن (بدون در نظر گرفتن مزایای حضور اقوام و آشنایی یه زبان و فرهنگ) به این آدرس سربزنید.